Dışarıdayım. Çimenlerin üstünde oturuyorum. Etraf sakin, sessiz, belki kuş sesleri...
Serin bir rüzgar, sarılıyor gibi geçiyor üstümden. Üşümüyorum.
Güneş ağaçların yaprakları arasından görünüyor.
Taze, nefis bir koku var havada.
Uzaktan müzik çalmaya başlıyor. Akordeon, keman, ukulele?
O kadar huzurlu ki, "nasıl oldu da böyle hissediyorum" dersen kaybolacak. Kaybetmekten korktuğun anda kaybedersin.
Öyle nadir yakalanan, çağırınca gelmeyen bir his...
Ne kadar naifse, o kadar kırılgan ve bir o kadar gerçek...
Dünyadaki her bir canlıyı anlamak, tanımak, sevmek gibi; kendinle barışmak, yeniden başlamak, her şeyi başarabilir olmak...
